[KOLUMNIS] Surat terbuka buat Menteri Pendidikan: Sekolah selamat untuk setiap anak

YB Fadhlina yang saya hormati,

Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuh, Saya menulis surat ini bukan sahaja sebagai seorang aktivis hak kanak-kanak, tetapi juga sebagai seorang ibu dan warganegara Malaysia yang amat gusar dengan apa yang sedang berlaku di sekolah-sekolah kita.

Setiap minggu, muncul lagi satu tajuk berita yang mengerikan - pelajar dirogol di asrama, serangan seksual dirakam dan disebarkan, kes buli yang mendorong murid kepada keputusasaan, guru dituduh mencabul pelajarnya sendiri. Ini bukan kejadian terpencil. Ini adalah amaran bahawa ada sesuatu yang sangat asas dalam sistem pendidikan kita telah rosak.

Sekolah sepatutnya menjadi tempat perlindungan - tempat kepercayaan, pembelajaran dan rasa dimiliki. Namun, terlalu banyak sekolah kini menjadi ruang ketakutan, kebisuan, dan kezaliman tanpa hukuman. Apa yang bermula sebagai kelemahan disiplin kini telah berubah menjadi sesuatu yang jauh lebih gelap iaitu kegagalan sistemik yang membenarkan keganasan berakar di hadapan mata kita sendiri.

Di pusat tahfiz, ketiadaan kawal selia telah meninggalkan anak-anak dalam bahaya. Di sekolah berasrama, hierarki kuasa dan budaya berdiam diri telah menormalkan penderaan. Di sekolah kerajaan, kaunselor terlalu terbeban, guru tidak terlatih untuk menangani trauma, dan pengetua lebih takut kepada skandal daripada ketidakadilan.

Apabila kita mengutamakan imej sekolah melebihi keselamatan, apabila kita bercakap tentang peperiksaan sebelum akauntabiliti - kita sedang menghantar mesej bahawa kesakitan seorang anak tidak sepenting reputasi institusi.

Malaysia mempunyai Akta Kanak-Kanak 2001 dan merupakan penandatangan kepada Konvensyen Hak Kanak-Kanak Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (CRC). Artikel 19 menjamin setiap kanak-kanak hak untuk dilindungi daripada keganasan, penderaan dan pengabaian.

Namun undang-undang hanya sekuat pelaksanaannya. Terlalu banyak sekolah masih tiada prosedur perlindungan yang jelas. Terlalu ramai guru tidak tahu bagaimana untuk bertindak apabila seorang murid tampil membuat aduan. Dan terlalu ramai mangsa terus dibisukan atau dipersalahkan. Ini bukan sekadar jurang dasar - ini adalah kejatuhan moral.

YB Menteri, YB sering berbicara tentang kasih sayang, belas ihsan dan kesaksamaan dalam pendidikan. Inilah masanya untuk memimpin dengan keberanian - untuk melindungi anak-anak Malaysia, bukan selepas tragedi berlaku, tetapi sebelum ia berlaku.

Saya mencadangkan lima langkah segera yang boleh diambil oleh Kementerian Pendidikan. Pertama, isytiharkan “Dasar Sekolah Selamat” sebagai keutamaan nasional. Setiap sekolah , tak kisah sekolah kerajaan, swasta, agama dan tahfiz mesti melaksanakan Dasar Perlindungan Kanak-Kanak yang selaras dengan CRC dan Akta Kanak-Kanak.

Kedua, lantik dan latih Pegawai Perlindungan Kanak-Kanak di setiap sekolah. Guru dan pengetua mesti dilatih untuk mengenal pasti penderaan, bertindak terhadap pendedahan, dan bekerjasama dengan pegawai kebajikan serta pihak polis.

Ketiga, tubuhkan Pasukan Tindakan Sekolah Selamat Nasional yang terdiri daripada pakar psikologi, pakar perlindungan kanak-kanak, pegawai JKM, NGO dan ibu bapa - untuk membentuk sistem tindak balas dan akauntabiliti masa nyata.

Keempat, wujudkan saluran aduan selamat. Murid mesti mempunyai akses kepada cara aduan yang sulit, mudah dan selamat , tak kisah Lah dalam talian, melalui talian bantuan, atau kaunselor sekolah yang terlatih untuk bertindak.

Kelima, tegakkan ketelusan dan akauntabiliti. Sekolah yang gagal bertindak atau menyembunyikan kes harus dikenakan tindakan tatatertib dan undang-undang. Diam dan menafikan kebenaran mesti membawa akibat.

YB Fadhlina, seluruh Malaysia sedang memerhati. Ibu bapa ketakutan. Guru-guru keliru. Anak-anak ketakutan. Kita tidak memerlukan anak-anak membaca ikrar menentang buli setiap pagi- ini tidak bermakna bagi mereka; ia sia-sia! Apa yang mereka perlukan sekarang ialah ketegasan dan keberanian — satu pengisytiharan awam yang jelas bahawa keselamatan dan maruah setiap anak adalah keutamaan tertinggi Kementerian Pendidikan.

Saya merayu kepada YB - sebagai menteri, sebagai ibu, dan sebagai pemimpin yang dipertanggungjawabkan dengan berjuta-juta anak di bawah jagaan negara ini. Kerana jika walau seorang anak pun disakiti di dalam kawasan sekolah, itu bukan sekadar tragedi ; itu kegagalan sistem, kegagalan tadbir urus, dan kegagalan kita semua sebagai orang dewasa.

Kita boleh membaiki bangunan sekolah yang rosak dan mencetak semula buku teks, tetapi kita tidak boleh membina semula rasa selamat yang telah hancur dalam diri seorang anak. Kita berhutang kepada anak-anak Malaysia lebih daripada sekadar permohonan maaf. Kita berhutang kepada mereka perlindungan, kepercayaan, dan tindakan.

Janganlah kita menunggu satu lagi tragedi sebelum kita bertindak. Mari kita jadikan setiap sekolah - dari tahfiz hingga asrama , benar-benar tempat di mana anak-anak kita selamat untuk belajar, bermimpi dan membesar.

Dengan penuh hormat dan rasa tanggungjawab,

Dr Hartini Zainudin.

---

*Dr Hartini Zainudin ialah aktivis hak kanak-kanak dan pekerja sosial.